Eén op de twintig à tien hardlopers krijgt fasciitis plantaris. Nicolas C. Watson, anesthesioloog in Grand Rapids (VS), is één van hen. Twee jaar lang probeerde hij verschillende interventies uit. Watson (nu 47) is al sinds zijn dertiende duurloper. Hij had zo’n 112.000 kilometer zonder blessures gerend toen hij drie jaar geleden koos voor ‘superschoenen’. Hij merkte dat hij er inderdaad iets sneller door ging lopen. Maar hij voelde ook enige pijn aan zijn voetzolen. Na negen maanden was die pijn zo groot, dat zijn sportarts de diagnose fasciitis plantaris stelde. Hij nam een paar weken rust. Toen hij weer voorzichtig begon te rennen bleek dit acuut pijnlijk. De chronische pijn hield ook aan.

Acceptabel niveau

In een steroïde injectie had hij geen vertrouwen, onder meer vanwege mogelijke bijeffecten. Hij probeerde ibuprofen. “Het pijnstillende effect was bescheiden en tijdelijk.” De chronische pijn nam niet af. Hij experimenteerde met verschillende soorten schoenen: geen effect. Hij gebruikte een hard plastic ‘inlegstuk’, die paste bij zijn voetzool. “Dit verminderde de pijn tijdens en na het hardlopen aanzienlijk.” Hij gebruikte dit vervolgens ook in zijn dagelijkse schoenen, en hij merkte een duidelijke, aanhoudende verlichting van de pijn. Hij kon nu weer trainen, met “een acceptabel niveau van pijn”. Maar hij hield chronische pijn in rust en als hij ’s ochtends opstond.

Dertig seconden vasthouden

Ondertussen was Watson ook in behandeling bij een fysiotherapeut. Hij merkte daar een effect op de plantaire pijn bij een oefening waarbij hij zijn tenen vanuit de enkel zoveel mogelijk naar zijn onderbeen boog, terwijl hij zijn knie gebogen hield. Dertig seconden vasthouden, drie keer herhalen. Bij de eerste keer strekken kreeg hij steeds extreme pijn. Maar bij de derde keer was de pijn weg en bleef die een paar uur minimaal.

De pijn verdween heel langzaam

Na een jaar had hij enkel nog milde chronische pijn met af en toe acute verergeringen. Dit effect schrijft hij vooral toe aan het ‘inlegstuk’ en de stretchoefening met de enkel. In het daarop volgende jaar verdween de pijn heel langzaam. Hij voelde die alleen nog de dag na een zeer lange of zeer intensieve hardlooptraining. Maar de pijn kwam terug als hij minder intensief trainde. Toen hij een pauze van tien dagen nam na het wedstrijdseizoen kreeg hij opnieuw ernstig acute pijn. “Op dat moment voegde ik het laatste punt toe aan mijn persoonlijke richtlijnen: vermijd langdurige onthouding van hardlopen.” Watson deelt de conclusie van een collega-loper: “Een blessure die werd veroorzaakt door hardlopen en mogelijk verergerd door rust, werd uiteindelijk genezen door hardlopen.”